- Tori, leżeć, daj spać... - szuranie pod łóżkiem wyrwało mnie z miłych obięć snu. Po chwili wybudził się też rozum. Pies został na noc na podwórku. A szuranie ciągle trwało. - O masz... jeszcze tylko mi tu myszy brakuje - powiedziałem sam do siebie i zapaliłem lampkę. Ostrożnie spoglądając pod nogi wstałem, wziąłem z szafy parasol, powoli przykucnąłem i trzymając go za materiał, z rączką zamachniętą jak kij bejsbolowy zajrzałem pod łóżko...
A potem krzyknąłem i w panice wycofałem się pod ścianę. Dwa czerwone ślepia patrzyły się na mnie i śledziły każdy mój ruch. A po chwili łóżko podskoczyło, i wysunęła się spod niego ręka - najpierw jedna, potem druga. Zerwałem krzyżyk ze ściany - APAGE! - krzyknąłem, ale postać nadal wypełzała spod łóżka wydając dziwne jęki. Ale coś było nie tak - zmora ubrana była w garnitur, miała teczkę, krawat i okulary na oczach z antyrefleksyjnym fitrem, który w świetle lampy pobłyskiwał na czerwono. Wstała, otrzepała się z kurzu, przypięła na klapę identyfikator ze zdjęciem i podeszła do mnie, trzymającego krzyżyk zerwany ze ściany przed sobą, mówiąc - Dobry wieczór, kontrola skarbowa...

Obudziłem się spocony. A pies, jak zwykle, drapał w drzwi wejściowe.

- Tori, leżeć, daj spać... - szuranie pod łóżkiem wyrwało mnie z miłych obięć snu. Po chwili wybudził się też rozum. Pies został na noc na podwórku. A szuranie ciągle trwało. - O masz... jeszcze tylko mi tu myszy brakuje - powiedziałem sam do siebie i zapaliłem lampkę. Ostrożnie spoglądając pod nogi wstałem, wziąłem z szafy parasol, powoli przykucnąłem i trzymając go za...

Jestem młodszym bratem... Na dodatek w dzieciństwie byłem bardzo niski... Cóż, w rolę potwora, dość realnego, wcielał się zatem mój brat. Oczywiście nigdy nie została przekroczona pewna granica, ale gdy dzisiaj sobie przypomnę to, jak ścigał mnie ze swoim okrzykiem: "Kozery atakują", robi mi się niedobrze... Czy muszę komuś wyjaśniać, czym były owe kozery i w kogo nimi celował mój brat...? Potworność, tak, to mój potwór z dzieciństwa ze swoją biologiczną bronią... Fu!

Jestem młodszym bratem... Na dodatek w dzieciństwie byłem bardzo niski... Cóż, w rolę potwora, dość realnego, wcielał się zatem mój brat. Oczywiście nigdy nie została przekroczona pewna granica, ale gdy dzisiaj sobie przypomnę to, jak ścigał mnie ze swoim okrzykiem: "Kozery atakują", robi mi się niedobrze... Czy muszę komuś wyjaśniać, czym były owe kozery i w kogo nimi...

Koszmar z dzieciństwa? Pająk, nawet ten najmniejszy, zawsze sprawiał, że czułam dreszcze, wewnętrzny niepokój i strach. Niestety bojaźń przed tymi stawonogami trwa po dzień dzisiejszy, no może nieco łagodniejszy ;)

Koszmar z dzieciństwa? Pająk, nawet ten najmniejszy, zawsze sprawiał, że czułam dreszcze, wewnętrzny niepokój i strach. Niestety bojaźń przed tymi stawonogami trwa po dzień dzisiejszy, no może nieco łagodniejszy ;)

Największą zmorą mojego dzieciństwa była pewna lalka. Porcelanowy przedmiot, jak na owe czasy niezwykle wytworny i cenny, był własnością mojej starszej siostry. Troszczyła się o nią jak o największy skarb! Lalka miała szklane, błękitne oczy, które otwierały się i zamykały jak u prawdziwego dziecka, brązowe loki i kolorową sukienkę. Wyróżniało ją jeszcze coś - mechanizm, dzięki któremu wydawała z siebie dźwięk przypominający słowo "mama". Ten dźwięk przerażał kilkuletnią mnie do tego stopnia, że pewnego dnia sięgnęłam po lalkę i roztrzaskałam ją o ścianę. Tak poradziłam sobie z dręczącym mnie pierwszym dziecięcym problemem. Był to pierwszy i ostatni raz, gdy zareagowałam tak impulsywnie. Nadmienię tylko, że przez tę lalę miałam ogromne uprzedzenie do tego typu zabawek i unikałam zabawy lalkami jak tylko mogłam przez wszystkie lata mojego dzieciństwa.

Największą zmorą mojego dzieciństwa była pewna lalka. Porcelanowy przedmiot, jak na owe czasy niezwykle wytworny i cenny, był własnością mojej starszej siostry. Troszczyła się o nią jak o największy skarb! Lalka miała szklane, błękitne oczy, które otwierały się i zamykały jak u prawdziwego dziecka, brązowe loki i kolorową sukienkę. Wyróżniało ją jeszcze coś - mechanizm,...

Oh, mój największy problem był bardzo realny. Namacalny wręcz.
Pojechałam z bratem do babci na wieś. Hura! Bieganie po lesie (ale tylko "do szerokiej drogi"), skakanie z urwiska, które wtedy wydawało się taaaakie wielkie, do żółtego piachu, siano, pola i łąki. Żyć nie umierać.
Pewnego dnia wpadliśmy na genialny pomysł. Zakopanie mnie tak, że tylko głowa mi wystawała ponad piach.
Wykonanie iście mistrzowskie. Nie mogłam poruszyć nawet palcem.
I wtedy babcia zawołała na obiad. Kochany braciszek zostawił mnie i poleciał za jedzeniem, a ja zostałam tak sama, zakopana, na brzegu lasu.
W takich chwilach wyobraźnia ludzka, a szczególnie dziecięca, wznosi się na wyżyny swojego funkcjonowania.
Zaczęłam dostrzegać kształty, sylwetki wilków i innych potworów, kryjących się za młodymi drzewkami. Słyszałam je za sobą, dookoła, wszędzie. Zbliżały się. Dyszały. Wyły.
Zaczęłam się dusić. I płakać.
A co jest najlepsze w takiej chwili?
Dziki, opętańczy wrzask, który na szczęście usłyszał mój brat i przybiegł mnie odkopać.
Oczywiście dostał za swoje, bo ugryzłam go w rękę.
Następnego dnia bawiliśmy się, jak gdyby nigdy nic. Aż dziw, że nie mam po tym żadnej traumy.

Oh, mój największy problem był bardzo realny. Namacalny wręcz.
Pojechałam z bratem do babci na wieś. Hura! Bieganie po lesie (ale tylko "do szerokiej drogi"), skakanie z urwiska, które wtedy wydawało się taaaakie wielkie, do żółtego piachu, siano, pola i łąki. Żyć nie umierać.
Pewnego dnia wpadliśmy na genialny pomysł. Zakopanie mnie tak, że tylko głowa mi wystawała ponad...

Nie pamiętam skąd się wzięła. Nie pamiętam dokładnie jak wyglądała. Pamiętam natomiast strach. Od czasu gdy się pojawiła zaczął towarzyszyć mi strach. Każdego wieczoru, kiedy mały ja kładłem się spać patrzyła na mnie posępnym wzrokiem zrobiona z gumy figurka diabła. Ucieleśnienie moich lęków nie znajdowało się pod łóżkiem, lecz naprzeciwko mojej głowy, na półce. Pamiętam, że zawsze wtedy przykrywałem się po samą szyję i dbałem o to, by nawet mały palec od nogi nie wystawał poza kołdrę. Często też wtedy śnił mi się sen, który doskonale pamiętam do dziś - ów diabeł nosił mnie "na barana" po niebie. Bardzo często budziło mnie wtedy znane chyba wszystkim uczucie spadania we śnie.

Nie pamiętam skąd się wzięła. Nie pamiętam dokładnie jak wyglądała. Pamiętam natomiast strach. Od czasu gdy się pojawiła zaczął towarzyszyć mi strach. Każdego wieczoru, kiedy mały ja kładłem się spać patrzyła na mnie posępnym wzrokiem zrobiona z gumy figurka diabła. Ucieleśnienie moich lęków nie znajdowało się pod łóżkiem, lecz naprzeciwko mojej głowy, na półce. Pamiętam,...

Miałem bardzo udane i szczęśliwe dzieciństwo, ale tylko na jawie. Nocne horrory miewałem tak często, jak dziś miewam koszmary o zbliżającej się sesji.
Najstraszniejsza zjawa, która kiedykolwiek mi się przyśniła i odwiedzała mnie przez kolejne noce i lata do tej pory sprawia, że przechodzi mnie dreszcz, i lekki uśmiech.
Mały Maciuś bawi się w oświetlonej ciepłym pomarańczem kuchni. Zbliżając się do zlewu zauważa, że ten staje się coraz większy i wyrastają mu długie nogi z zardzewiałych rur. Kran to jego paskudny długi nos, a jego czerwone i granatowe z kurków oczyska lampią się wrogo na niego.
Mały ucieka do przedpokoju i od razu skręca w korytarz ze schodami. Ściany wyłożone boazerią (czas akcji: lata 90.), a na jednej z nich lampa z długim sznurkiem jako włącznik. Maciuś chwyta za ten sznur i wspina się jak na ścianę wspinaczkową wysoką jak Himalaje aż w końcu jest na samym szczycie. Zlew jest tuż pod nim i tylko czeka momentu aż mały nie wytrzyma i się puści, a ten połknie go swoim odpływem. Maciuś krzyczy, wrzeszczy, woła wniebogłosy.
Zawsze w tym momencie koszmar się urywał. A ja zalany potem bałem się zmrużyć oczy.

Miałem bardzo udane i szczęśliwe dzieciństwo, ale tylko na jawie. Nocne horrory miewałem tak często, jak dziś miewam koszmary o zbliżającej się sesji.
Najstraszniejsza zjawa, która kiedykolwiek mi się przyśniła i odwiedzała mnie przez kolejne noce i lata do tej pory sprawia, że przechodzi mnie dreszcz, i lekki uśmiech.
Mały Maciuś bawi się w oświetlonej ciepłym pomarańczem...

U mnie było dość klasycznie:
- " A co, jeśli mama nie wróci na czas do kasy, i nie będę miała czym zapłacić, i zamkną mnie w poprawczaku?! "
- " A co, jeśli tata niespodziewanie zamknie szybę w samochodzie, i odetnie mi głowę?! "
- " A co, jeśli po zjedzeniu pestki z arbuza, urośnie mi w środku nowy arbuz, i umrę?! "

U mnie było dość klasycznie:
- " A co, jeśli mama nie wróci na czas do kasy, i nie będę miała czym zapłacić, i zamkną mnie w poprawczaku?! "
- " A co, jeśli tata niespodziewanie zamknie szybę w samochodzie, i odetnie mi głowę?! "
- " A co, jeśli po zjedzeniu pestki z arbuza, urośnie mi w środku nowy arbuz, i umrę?! "

To było jakieś 20 lat temu, wakacje na wsi. Mieliśmy z moim kuzynem około 6-7 lat, leżeliśmy w łóżku wieczorem, babcie w drugim pokoju grały w kanastę, a za oknem szalała wręcz epicka burza. Jak to dzieci, trochę się straszyliśmy, opowiadaliśmy sobie historyjki o duchach, gdy w pewnym momencie zaczęliśmy się bać nie na żarty. Coś zaczęło stukać rytmicznie w okno. Mieszkanie było na parterze, więc natychmiast oczyma wyobraźni ujrzeliśmy jakiegoś truposza z obdartą czaszką i robalem wypełzającym z pustego oczodołu, który stoi pod oknem i próbuje dostać się do środka. Stukanie przybierało na sile, wiatr wył jak opętany, a błyskawice co chwila prześwietlały zasłony, rzucając na ściany cienie szarpanych wichrem drzew. Nasza dwójka zapadała się coraz głębiej w puchowe poduszki, tuląc się do siebie jak przerażone szczenięta, gdy nagle z głośnym łomotem otworzył się lufcik, a szyba poniżej posypała się w drobny mak. Strach ściskający dotychczas nasze gardziołka osiągnął apogeum i jak na zawołanie oboje zaczęliśmy wrzeszczeć wniebogłosy. Byliśmy pewni, że to już koniec i truposze pożywią się naszymi małymi, niemądrymi móżdżkami.
Babcie wpadły zbadać sytuację i opanować szamoczące się, zasmarkane dzieci i szybko okazało się, że morderczym potworem był... kabel telewizyjny, który wyrwał się z mocowania i łomotał w szybę, aż w końcu ją unicestwił :) A ja z bratem do dziś mamy traumę ;)

To było jakieś 20 lat temu, wakacje na wsi. Mieliśmy z moim kuzynem około 6-7 lat, leżeliśmy w łóżku wieczorem, babcie w drugim pokoju grały w kanastę, a za oknem szalała wręcz epicka burza. Jak to dzieci, trochę się straszyliśmy, opowiadaliśmy sobie historyjki o duchach, gdy w pewnym momencie zaczęliśmy się bać nie na żarty. Coś zaczęło stukać rytmicznie w okno. Mieszkanie...